صبح اردستان

به گزارش پایگاه خبری شهرستان اردستان “نگین کویر”– مرتضی غلامرضایی/ با اعلام خبر توافق هسته ای بین ایران و کشورهای ۱+۵خبر های مربوط به رفع محدودیت های اقتصادی این توافق بیش از مباحث فنی آن مورد توجه قرار گرفت.خبرهای اقتصادی ای که از ورود هیئت های اقتصادی کشورهای مختلف و افتتاح نمایندگی ها در دوران پسا تحریم حکایت دارد.

اما اولین کشوری که از مسیر توافق استفاده کرد و خود را به ایران رساند آلمان بود.چرا آلمان؟

شاید بهتر باشد برای پاسخ به این سوال کمی به پیشینه ی خاورمیانه و نقش آلمان در آن توجه کنیم. اول اینکه آلمان به لطف حضور وزیر خارجه اش آقای اشتان مایر در ۱۰سال از ۱۲سال این مذاکرات نه تنها پرسابقه ترین عضو مذاکرات را داشت بلکه سعی کرد نقش میانجی را برای هر دو طرف بازی کند.وشاید دنبال کردن راهکارهای اقتصادی آلمان بعد از تحریم ها از مدت ها قبل مورد توجه  بوده است.

فعالیت آلمان در مسائل بین المللی حتی به زمان قبل تر یعنی زمان جنگ بین ایران و عراق نیز می رسد.یعنی زمانی که آلمان ،صدام حسین را خارج از قوانین بین المللی و حقوق بشر،مشتری بسیار خوبی برای بمب های شیمیایی و تسلیحات خود یافت و از آن سو با پذیرش مجروحین شیمیایی ایران نه تنها آثار بمب های خود را بر روی رزمندگان ایرانی آزمایش می کرد بلکه از منفعت اقتصادی پذیرش این مجروحین استفاده می کرد.

اما این کشور سودجو هنوز در معادلات و حوادث بین الملل به دنبال مناسبات اقتصادی خود است.کشوری که در این چند سال با داغ شدن بحث هسته ای ایران و حالا با توافق بر سر آن اکنون خود را باز در اول صف متقاضیان خواهان ورود به اقتصاد ایران رسانده است.

نکته ای که ما باید بدان توجه داشته باشیم این دیگر شرکای اروپایی ما همچون پژو به لطف ساده اندیشی ما قبلا بدون هیچ گونه سرمایه گزاری زیر ساختی در کشور سالها از منفعت بازار ایران استفاده کردند و در اولین روزهای تحریم بدون هیچ ضرر و دلبستگی کشور را ترک کردند.

حال آنکه هر چند آلمانها خود را به عنوان اولین شرکای اقتصادی خود را به ایران رسانده اند اما ما باید با توجه به سابقه ی آلمانها در برخورد باملت ایران و تجربه شراکت با دیگر اروپاییان ،در مسائل  اقتصادی با آنها تعامل کنیم.