صبح اردستان

به گزارش پایگاه خبری شهرستان اردستان “نگین کویر” به نقل از راه دانا، طی دهه های گذشته، چه در دوره های ظاهرا آرام و چه طوفانی عرصه فرهنگ، این کلیدواژه در فرمایشات مقام معظم رهبری فصل منحصر به خود داشته و حتی در کوران تورم و مذاکره، فتنه و…  هم چنان فصل “فرهنگ” باب مفتوح فرمایشات ایشان بوده است.

اینکه در مناسبت های گوناگون آقایان وزیر و وکیل در زوایای آرام، در بالای حسینیه امام خمینی (ره) نزول اجلال کرده و از دغدغه های ایشان بشنوند به کنار،  اما طی سالهای اخیر کارد به استخوانی رسیده که آقا در دیدار با  “مسئولین” از جانی که می‌خواهند فدای فرهنگ کنند و یا خوابی که از رنج اوضاع نا مطلوب فرهنگی سلب شده سخن میگویند. این یعنی یادآوری مسئولیت آقایانی که دست به سینه در مقابل رهبر انقلاب نشسته اند و لبخند تحویل می‌دهند.

اینکه حضرت ایشان در نوروز (به تعبیر لطیف خودشان) مسئولین را جمع کرده اند و نقشه راه را تا نوروز بعدی شان ترسیم کرده و کارنامه یک سال گذشته را چنان مرور کنند که خود وزیر فرهنگ نیز لبخند به لب مبارکشان خشک شده که این اطلاعات کِی و چطور به روز شد که ما جا مانده‌ایم،  یعنی همان دغدغه، یعنی درد فرهنگ، بی خوابی و … .

کف انتظار از متولیان این است که بعد از قاه قاه خنده مسئولانه!  و سیر مطالبات ایشان که در قالب شوخی و کنایه و به جدّ بیان شد، بی خواب شده و به سراغ مطالبات رهبری بروند؛ که مقام معظم رهبری فرمودند طوری به ملت گزارش دهید که “تصدیق” تان کنند.  نه اینکه شما از معجزات نکرده بگویید و مردم -در خوشبینانه ترین حالت- لبخند زنان بگذرند.

امید این است چون روال سابق که بی رحمانه، متهم اصلی کوتاهی های خود در عرصه فرهنگ را بیخبری علما و کانالهای محدود ارتباطات ایشان از وضعیت موجود معرفی فرمودید و براحتی از کنار هشدارهای ایشان به تساهل خود عبور کردید، این بار  مردانه بپذیرید و باور کنید که اوضاع چندان آرام که مینمایید نیست.

صرفا من باب مثال؛ هر پدری و مادری این روز ها حق دارد نگران رقاصی در مهد کودک و حجتیه ای ها در مهد قرآن باشد.  که زیر سایه جمهوری اسلامی چنین ناامنی هایی زیبنده نیست.

اصلا موضوع، مصادیق مخاطرات نیست. هنوز در کلیات کار فرهنگ ما فشل بنظر میرسد. این همه سال بعد از انقلاب هنوز یک ساماندهی اولیه از دانش آموختگان رشته های هنری و فرهنگی،  فارق التحصیلان،  علایق، گرایشات و استعداد های ایشان وجود ندارد که مثلا فردا روز برای خدمت به هنر انقلاب تقسیم کاری شود و از نسل نو استفاده شود.

گویی منتظریم دست قضا و تقدیر یک “مرتضای آوینی” هدیه کند که بار هنر را یک نفری به دوش بگیرد. باید پذیرفت نسلی که فاصله زمانی قابل توجهی با انقلاب و شور و حرارت آن دارد، توان معجزه ندارد و باید برای آرمانخواهی “تربیت” شود.

اما هنوز در آغاز راه کسی جرئت تعریف نو و انقلابی از فرهنگ مد نظر انقلاب را به خود نداده که کار چنان سخت شده که یک خواننده فتنه گر به خودش اجازه دهد افاضه کند که “اینها هزار و چهارصد سال است با موسیقی کنار نیامده اند.” و ما میدانیم که این افترایی بیرحمانه است. و پاسخ افترای ناجوانمردانه اش “سانسور” ی باشد که ما از آن ابا داریم… .

چه بسا همین استراتژی لبخند های ملیح بوده که آرام و قرار از رهبری که انقلابی است ربوده است… .