صبح اردستان

به گزارش صبح اردستان، یکی از هنرهای در شرف فراموشی در کشور و به خصوص  منطقه اردستان هنر سبد بافی  با شاخه های نازک درخت می باشد که در حال حاضر به صورت محدودی در اردستان  و روستاها  این کار انجام می گیرد.

سبد بافی در گذشته رونق بسیار فراوانی داشته و سبدهای بزرگ، متوسط، کوچک، ظروف نگهداری  و حتی وسایلی مثل دمکنی برای پخت و پز به وسیله این هنر تهیه می شده و نوعی وسیله انبار آذوقه هم بوده است.

این نوع هنر دستی انواع مختلف دیگری دارد که یکی از آنها سبد بزرگ درب داری است به نام( گنبی) و برای نگهداری نان، تخم مرغ، انار و حتی انواع میوه و خشکبار از آن استفاده می شده که هنوز هم تقاضاهایی در این زمینه وجود دارد.

این هنر در بعضی اوقات به شکلی بافته می شد که می توان به صورت کوله پشتی از آن استفاده کرد ولی امروزه شاهد به فراموشی سپردن این هنر زیبای  منطقه اردستان هستیم و دلیلی که این هنر رو به فراموشی دارد می تواند عامل های فراوانی داشته باشد.

با توجه به وجود آمدن پلاستیک و نایلون  به شکل گسترده در سطح کشور و آن هم به قیمت ارزان و مناسب در اختیار مردم قرار گرفت  و نیاز مردم به این نوع ظروف کمتر شد و بافندگان این هنر هم با دلسرد شدن مبنی بر اینکه هنرشان فروش نمی رود  و باید وقت خود را صرف کنند دیگر کمتر اقدام به بافت این گونه سبدها کردند.

با بوجود آمدن محصولات پلاستیکی کم کم هنر سبد بافی به فراموشی سپرده می شود و از طرفی محصولات پلاستیکی راحت تر به دست می آید و عدم تولید سبدهای دستی که عمده موارد آن خشک سالی، کم بود نزولات جوی و خشک شدن قنوات و مشکلاتی که در سطح باغداری به وجود آمد و سیاه درخت ها خشک شد و پاجوش هایی هم وجود نداشت که به وسیله آن سبدی بافت، چون مواد اصلی  این سبدها از همین پاجوش ها است و درخت هایی مثل انار، زرد آلو، آلبالو، بادام، به، گوجه سبز که وقتی کمتر شد مواد اصلی این هنرهم به مشکل خورد.

کارشناس مسائل میراث فرهنگی در این خصوص گفت: صنایع دستی و گردشگری به دستور کارگروه اشتغال اردستان و با حمایت مقام عالی شهرستان در این خصوص قدم هایی برداشته و پیشنهاد ها و طرح هایی ارائه شده است  و طرح آن نیز به اداره کل میراث استان ارسال شده است.

صدوقی ریاست میراث فرهنگی در این زمینه اظهار کرد: مستند نگاری، آموزش و احیای این هنر در شهرستان  اردستان با ردیف های بودجه ای که در سال های آینده در نظر گرفته می شودشروع خواهد شد و به عنوان رشته های هنر صنایع دستی ثبت می شود تا بتوانیم از مشوق های حمایتی مان استفاده کنیم.

به نظر می رسدبا توجه به صحبت های کارشناسان اگر این هنرمستندنگاری شود می تواند از افول آن جلوگیری کرد  و روش های بافت و چگونگی ان هم باید ثبت شود و سپس به نسل جوان آموزش داده شود.

فرقی که این سبد ها با سبد های امروزی دارد این است که مشکلات بهداشتی که نایلون و پلاستیک ایجاد می کند این ظروف ندارد و دوست دار محیط زیست بوده و سال ها می توان از آن استفاده کرد و مقرون به صرف تر به نظر می رسد با توجه به اینکه بعد از بین رفتن می توان آن را به چرخه طبیعت باز گرداند و محصولات پلاستیکی و نایلونی که امروز در جامعه ما  وجود دارد به طبیعت باز نمی گردد و باعث آلودگی محیط زیست  می شودکه بهتر است از این ظروف ارزان و بهداشتی استفاده کرد.

به گذشته این هنر که بر می گردیم می بینیم چرخه باغداری ما با فعال بودن این هنر  هم تکمیل بود و هر زمان باغ های ما لطمه بخورد صنایع دستی همه ضرر می کند و این یک چرخه کاملی است که به یکدیگر ارتباط دارد که با احیای باغداری و فراوانی آب و اصلاح این هنر، امید است که مجددا هنر سبد بافی احیا شود.

با آموزش و استفاده از ظرفیت افرادی که در این هنر تبحر دارند و انتقال آن به نسل جدید و همچنین با توجه به رونق توریست در شهرستان و نظر به استقبال از سوغات کشور و ارائه صنایع دستی بومی در قالب سوغات شهرستان به عنوان یک اشتغال می توان به آن نگاه کرد و تنها  پتانسلی است که می تواند این هنر را رونق داده و احیا کند.

تنها خواهر سبد بافی که ما به سراغش رفتیم خواهر داوری است که بیش از شصت سال عمر دارد و می گوید این هنر را در کودکی نزد والدین خود در روستا یاد گرفته و حاضر است در صورتی که زمینه ای فراهم شود برای علاقه مندان  و داوطلبان این هنر را آموزش دهد.