صبح اردستان

به گزارش نگین کویر ،  امیر حسین ثابتی در وبلاگ دست نوشته یک دانشجو نوشت:
۱. رای محکم و خوب مجلس به اکثریت وزرای دولت روحانی و آنالیز و مقایسه آن با رای مجالس هفتم و هشتم به دولت احمدی نژاد پیام های متعددی دارد؛ از جمله آنکه نجفی، سلطانی فر و میلی منفرد با آن میزان از سوابق خاص و مفصل شان موفق به کسب رای اعتماد از مجلس نمی شوند اما دولت احمدی نژاد بسیاری از نیروهای متعهدش را نتوانست از سد مجلس اصولگرا! برای رساندن به کابینه دولت عبور دهد.
به عبارت دیگر، میلی منفرد که کمترین رای اعتماد و بیشترین رای منفی را کسب کرد، در عین حال توانست ۱۰۵ رای مثبت اخذ کند اما احمدی نژاد چه در سال ۸۴ و چه ۸۸ گزینه های آموزش و پروش اش (اشعری و کشاورز) موفق به کسب ۱۰۰ رای هم از مجالس اصولگرا نشدند و اینها همه معنای خاص خودش را دارد.

از طرف دیگر رای تاریخی ۲۷۴ نماینده به وزیر اقتصاد، ۲۷۲ نماینده به وزیر نیرو، ۲۶۹ نماینده به وزیر دفاع و ۲۶۰ نماینده به وزیر بهداشت که در تاریخ بعد از انقلاب بی سابقه محسوب می شود، و هم چنین میانگین ۲۳۰ رای مثبت به هر وزیر دولت روحانی در حالی اتفاق افتاده که تقریبا در هیچ مجلس و دولت بعد از انقلاب شاهد چنین میزان همراهی دو قوه با یکدیگر در ابتدای کار نبوده ایم. این مساله اگر چه درباره افرادی مانند بیژن زنگنه، عباس آخوندی، جواد ظریف، علی ربیعی، محمود حجتی و تعدادی دیگر از وزرا جای تاسف دارد اما از یک بعد باید آن را به فال نیک گرفت و آن اینکه دولت جدید با پشتوانه بزرگ قوه مقننه کار خود را شروع خواهد کرد و حتی بسیاری از موانعی که دولت احمدی نژاد در مجلس با آن دست و پنجه نرم می کرد را در برابر خود ندارد.

به عبارت دیگر فقط کافی بود همین اسامی که روحانی به مجلس معرفی کرد را فرد دیگری مانند سعید جلیلی به عنوان کابینه پیشنهادی خودش اعلام می نمود، آن موقع نه تنها میانگین رای اعتماد به هر وزیر به زیر ۲۰۰ رای می آمد، بلکه یحتمل احمد توکلی مخالف کلیت کابینه می شد، علی مطهری می گفت مگر در این مملکت قحط الرجال است که به این افراد رای بدهیم و خیلی های دیگر یادشان می آمد که رای اعتماد به امثال زنگنه با گفتمان اصولگرایی و عدالتخواهی در تعارض مستقیم است!

۲. بسیاری از دوستان ناراحت هستند که چرا مثلا ربیعی یا زنگنه و … از مجلس رای آوردند. حقیر ضمن آنکه از رای نیاوردن میلی منفرد، نجفی و سلطانی فر از مجلس اصولگرا! به هیچ عنوان مطمئن نبودم و نهایتا تصورم بر آن بود یک یا نهایتا دو نفر از حضور در کابینه دولت جدید باز خواهند ماند، معتقدم اتفاقا مجلس فعلی منت بر سر همه نیروهای انقلاب نهاد و با عدم رای اعتمادش به سه نفری که حداقل های حضور در دولت را نداشتند، همه را غافلگیر کرد!

به عبارت دیگر؛ مجلسی که عصاره خالص راست سنتی و جبهه متحد اصولگرایان است تا همین جا نیز خرق عادت کرده و ما باید شکر گزار آن باشیم و از گذشته بیشتر عبرت بگیریم و یادمان باشد خیلی ها از همین نمایندگان را امثال ما وارد مجلس کردند.

نمایندگانی مانند باهنر و توکلی و مطهری و ابوترابی و فاطمه رهبر و لاله افتخاری و … را خیلی از ما حزب اللهی ها در همین سال ۹۰ وارد مجلس کردند و البته این مساله در شهرستان ها و با حضور افرادی مانند سبحانی نیا، کاظم جلالی، جهانگیر زاده و … بعد پر رنگ تری پیدا می کند و تنها راه حل اش نیز هوشیاری نسبت به انتخابات دو سال دیگر مجلس از همین امروز است.

۳. وقایع همین چند روز مجلس نشان داد نمایندگانی که کمتر از دو سال قبل با حمایت جبهه پایداری وارد مجلس شدند، با اینکه به لحاظ کمی در مجلس اقلیت اند اما یک “اقلیت موثر” محسوب می شود و به جز علیرضا زاکانی و معدودی دیگر از نمایندگان شهرستان ها که بعضا نطق های دقیق و خوبی در مخالفت با برخی وزرای مساله دار ایراد کردند، اکثریت قابل توجه مخالفان وزرای خاص کابینه جدید را نمایندگان پایداری تشکیل می دادند.

البته فارغ از آنکه ممکن است بعضی از مطالب مطرح شده توسط آنها نیز محل اشکال باشد اما نباید از نقش مثبت علی اصغر زراعی، حمید رسایی، فرهاد بشیری، مهدی کوچک زاده، جواد کریمی قدوسی، بیژن نوباوه، نصرت ا… پژمانفر، احمد امیرآبادی، عبدالوحید فیاضی، بهرام بیرانوند و … که همه شان با حمایت های جبهه پایداری در تهران و شهرستانها وارد مجلس شدند عبور کرد.

البته ممکن است کسی مدعی شود این چه نوع اثر گذاری است که بعضی از وزرایی که مورد مخالفت نامبردگان قرار گرفتند در نهایت با رای اعتماد مجلس مواجه شدند؛ اما واقعیت آن است که باید تعریف اثرگذاری را فراتر از این مساله دید و آن نفس صحبت کردن علیه برخی وزرا و از آن مهم تر، اطلاع یافتن بسیاری از مردم از سابقه و عملکرد آنهاست. کما اینکه بیژن زنگنه نهایتا رای آورد اما اتفاق مهم تر از رای آوردن اش، روشن شدن بخش زیادی از مردم نسبت به گذشته و سابقه او در وزارت نفت بوده است، هم چنین عباس آخوندی که صحبتهای مهم علی اصغر زارعی و بیژن نوباوه در مخالفت اصولی با وی، اثر مثبتی در افکار عمومی داشت.

۴. رای اعتماد به کابینه دولت روحانی که علیرغم ادعای فراجناحی بودن؛ ملغمه ای از تکنوکرات های کارگزارانی و اصلاح طلبان و راست سنتی است، تمام شد و در این میان آنچه روشن تر شد ماهیت جریانی بود که در سال ۸۸ جمهوری اسلامی را به تقلب در انتخابات متهم کرد.

هیچ گاه فراموش نمی کنم روزهای نخست بعد از ۲۲ خرداد ۸۸ خیلی از کسانی که به موسوی رای داده بودند با چه شور و هیجانی مدعی تقلب در انتخابات بودند، از هر ناسزا و تهمتی به جریان مقابل دریغ نمی کردند، خیلی هایشان به خیابان ها آمدند و کتک زدند و خوردند، خیلی هایشان به خارج از کشور فرا کردند اما این روزها روسای شان یکی یکی پشت تریبون مجلس آمده و فریاد زدند ما که اصلا عضو هیچ ستادی نبودیم! ما که می گوییم هر چه رهبر انقلاب بگوید فقط همان را قبول داریم، ما نه تنها از فتنه ۸۸ اعلام برائت می کنیم که حتما هم مخالف اردوکشی خیابانی بوده ایم و …

هیچ گاه فراموش نمی کنم که ۴ سال قبل در چنین روزهایی وقتی در روزهای گرم مرداد ماه ۸۸ تلوزیون اعترافات ابطحی و عطریانفر و … را پخش می کرد که می گفتند تقلبی در کار نبوده و … خیلی از سبزها می گفتند اینها به خاطر شکنجه های شدید این حرفها را زده اند! در پاسخ بهشان می گفتم حتی اگر هم این باشد، چشمانتان را باز کنید و ببینید پشت سر چه جریانی دارید سینه می زنید؟ اینهایی که با ۴ روز انفرادی همه حرفشان عوض می شود کجا و امثال عزت شاهی و … که سالهای سال در زندان های ساواک و تحت فجیع ترین شکنجه ها حرفشان یک کلمه عوض نشد کجا؟ آیا با این آدمها می خواهید رای تان را به زعم خودتان از نظام پس بگیرید؟!

اما اعتراف می کنم هیچ گاه فکر نمی کردم ۴ سال بعد در خلال رای اعتماد به کابینه دولت آینده، امثال بیژن زنگنه و عباس آخوندی که حتی در جلسه ۲۶ خرداد با رهبر انقلاب از طرف ستاد موسوی حضور یافتند و خیلی حرفها را زدند اینطور از همه گذشته خود و همفکرانشان اعلام برائت کنند؛ بماند حرفهای علی ربیعی، محمد علی نجفی و چند نفر دیگر که اگر متن آنها را کنار حرفهای حمید رسایی یا حسین شریعتمداری بگذارید تشخیص اینکه کدام جمله برای چه کسی است کمی سخت به نظر می رسد!

امام علی علیه السلام: این دنیای شما نزد من از عطسه بزی کم‏ارزش‏تر است …