صبح اردستان

به گزارش صبح اردستان، به نقل از مباحث،در شرق استان گیلان شهری بین آبی خزر و استواری لیلا کوه خودنمایی می کند که خونگرمی شالیزارهایش با خونسردی باغهای چایش در هم آمیخته. دیدن چهره مهربان و همیشه بهاری مردمان لنگرود با آن نگاه های روشن، آروزی تمام کسانی است که یک بار نان و نمکی از سفره اخلاصشان خورده اند.

شهرستان لنگرود با وسعت ۴۸۰ کیلومتر مربع از شمال به دریای خزر، از غرب به لاهیجان و از شرق به رودسر می رسد. لنگرود قدمتی دیرینه دارد و نامش ۹۰۰ سال قبل در کتب تاریخی آمده است. ظاهرا لنگرود از دو کلمه لنگرگاه و رود گرفته شده زیرا لنگرود ابتدا یک لنگرگاه بوده و رودخانه ای در جوار آن به دریای خزر می ریخته است.

آب و هوا و جغرافیای استثنایی لنگرود موجب شده است که گرایش اصلی مردم شهرستان به کشاورزی باشد. برنج، چای و صیفی جات اصلی ترین محصولات کشاورزی لنگرود هستند و در عین حال صید ماهی هم به عنوان شغل در میام مردم رواج دارد. بازار هفتگی لنگرود که دوشنبه ها و چهارشنبه ها برپا می شود یکی از جاذبه های گردشگری لنگرود است و شهرت زیادی دارد.

در کنار گرایش مردم لنگرود به کار کشاورزی، تولید و پخت انواع نان محلی و سنتی رواج فراوانی دارد تا جایی که در برخی از روستاهای لنگرود بیش از ۸۰ درصد افراد شاغل در نانوایی های سنتی مشغول امرار معاش هستند. در ابتدای مسیر لنگرود به سوی لیلا کوه، زنان سختکوش لنگرودی با دستان پرتلاش مشغول پخت انواع نان هستند. پخت نان محلی در لنگرود این روزها به منبع درآمدی کاملا جدی و قابل تکیه برای زنان خانه دار و حتی کشاورزان تبدیل شده. نان کشتا، نان خلفه نان، تمیجان و نان نمونه هایی دیگر از نان های سنتی لنگرود است که بوی خوششان هوش از سر هر گردشگری می برد.

خانم جوادی یکی از تولید کنندگان موفق نان برنجی در لنگرود است. او درباره شغلش می گوید: «کار اصلی من و همسرم زراعت چای بود اما بعد از کسادی بازار چای وارد کار پخت نان برنجی شدیم. بیش از ۲۰ سال است که از نان ریزه، نان برنجی تولید می کنم. در روزهای ابتدایی کل فرآیند تولید نان از خمیرگیری تا چانه زنی را با دست و ابزار های سنتی انجام می دادم اما با افزایش تعداد مشتری ها و استقبال گردشگران، دیگر روش سنتی جوابگو نبود و از دستگاه های صنعتی استفاده کردم.»

سید ابراهیم جوادین یکی از بزرگترین تولیدکنندگان نان برنجی در لنگرود است. او بیش از ۱۷ سال است که نان برنجی تولید می کند. سید ابراهیم هم، زمانی یکی از چای کاران موفق لنگرود بوده اما کسادی بازار چای او را به سوی تولید نان محلی سوق داده است. او دراین باره می گوید: «در سال ۴ بار برداشت چای داشتیم و بسیار هم موفق بودیم اما کسادی بازار ناگزیرم کرد شغلم را تغییر دهم. دخترم در خانه همسایه پخت نان برنجی و نان های محلی را یاد گرفت و کم کم در خانه با وسایل تولید نان برنجی را شروع کردیم. من نان ها را به بازار محلی لنگرود می بردم و می فروختم. با اینکه تولید محدودی داشتیم اما کاملا کفاف زندگی مان را می داد.»

او می افزاید: «چند سال قبل بسیج سازندگی وارد عمل شد و با پرداخت تسهیلات به مردم، به آن ها کمک کرد تا دستگاه های صنایع تبدیلی و ابزار های صنعتی تولید نان محلی را تهیه کنند و تولیدشان را افزایش دهند. من و بسیاری دیگر از نانوایان لنگرودی از این امکان استفاده کردیم و به همین دلیل تولید، فروش ودرآمدمان افزایش قابل توجهی پیدا کرد. در حال حاضر به همراه همسرم ۵ روز در هفته از ساعت ۴ و نیم صبح تا ۱ بعد از ظهر مشغول تولید نان در کارگاه هستیم.»

سید ابراهیم درباره علت موفقیتش در تولید نان برنجی خاطرنشان می کند: «من نان کهنه را قاتی نان های نو دست مردم نمی دهم. وقتی برای فروش نان به بازار می روم، به مردم راست می گویم، به آن ها می گویم که این نان دقیقا چه زمانی پخته شده. مشتری های من ثابت و همیشگی هستند چون از من صداقت دیده اند. اگر صداقت در کار باشد، خدا به کار برکت می دهد. مشتری های من حتی اگر محتاج نان هم باشند، منتظر می مانند تا روز چهارشنبه من را در بازار ببینند و قبل از آن از کسی نان نمی خرند.»

قدمت تولید نان برنجی در لنگرود به بیش از ۱۰۰ سال قبل بازمی گردد. در حال حاضر در لنگرود و روستاهایش صدها کارگاه تولید نان برنجی مشغول به فعالیت است. هر کارگاه خانگی تولید نان برنجی ۳ تا ۵ نفر را مشغول به کار می کند. با پرداخت پرداخت ۱ میلیارد و ۲۰۰ میلیون وام به کارگاه های کوچک و خانگی تولید نان توسط بسیج سازندگی، ۳۸۰ نفر دیگر در این حوزه مشغول به کار شده اند.