صبح اردستان

به گزارش پایگاه خبری شهرستان اردستان “نگین کویر” به نقل از گلپانا – حسین محمدی/ در حالی که مدت زمان کمی تا پایان مهلت مذاکرات ایران و گروه ۱+۵ و حصول نتیجه نهایی فرصت باقی است و گروه مذاکره کننده ایرانی با پایبندی کامل به مفاد توافق ژنو در مذاکرات حاضر می شود آنچه از رسانه ها مخابره می شود حکایت از زیاده خواهی ها و عدم رفتار منطقی طرف مقابل و برخورد دوگانه و سیاسی آنها  دارد.

برنامه صلح آمیز هسته ای، عنوان دست مایه ای است که طرف های حاضر در گروه ۱+۵ به ویژه آمریکا هر بار با درشت نمایی آن سعی دارد تا با القای این مفهوم به افکار عمومی که ایران به دنبال سلاح هسته ای است، مسیر مذاکرات را منحرف و آن را وارد یک فرایند طولانی و فرسایشی نمایند.

این در حالی است که ایران به روشنی موhضع خود در این باره را اعلام و تصریح می کند. ایران به دنبال سلاح هسته ای نبوده و نخواهد بود. جالب تر آنکه طرف های غربی خود اذعان دارند که ایران تا به حال به تمامی تعهدات خود در قبال توافق ژنو عمل کرده است.

منطق ناصحیح و برخورد دوگانه و سیاسی طرف مقابل همین جا تمام نمی شود و مدعی اند درصورت توافق، فهرست گسترده نگرانی های ما در مورد ایران همچنان به قوت خود باقی است.

اکنون چند سوال اساسی مطرح است که پاسخ به آنها نیاز به تحلیل دقیق و موشکافانه دارد:

۱- چرا طرف غربی پیشنهاد مذاکره را مطرح می کند؟

۲- چرا علی رغم پایبندی ایران به تمام توافق ها در فرایند مذاکرات طرف غربی مرتب با طرح مسائل و موضوعات نامرتبط و خارج از محدوده فرآیند مذاکرات را طولانی و فرسایشی می کند؟

۳- چرا در زمان اوج گرفتن مذاکرات، آمریکا با گستاخی سخن از روی میز بودن تمام گزینه ها به میان می آورد؟

۴- چرا طرف مقابل به سر کردگی آمریکا در موارد متعدد توافق مشترک را نقض می کند؟

۵- نامه ۴۷ سناتور آمریکایی مبنی بر نقض توافق در صورت دستیابی به آن، در کوران دور حساس مذاکرات چه معنایی دارد؟

۶- چرا طرف مقابل تحریم را یک حربه مناسب می بیند و از آن به عنوان یک ابزار فشار استفاده می کند؟

۷- و چرا یک وحدت رویه و اتفاق نظر واحد در ۶ کشور مذاکره کننده با ایران وجود ندارد؟

این ها تعدادی معدود از سوالاتی است که پاسخ آنها به صراحت روشن خواهد کرد که قصد آمریکا از طرح بحث مذاکرات با ایران بیش از آنکه جنبه حل مشکلات و مسائل فی مابین را داشته باشد به یک حرکت نمایشی شبیه است.

حرکتی که پیام های متعددی همراه دارد. از یک طرف آمریکا با اظهار نگرانی از مسئله هسته ای ایران به دنبال آن است تا خود را به عنوان حامی حقوق بشر در جهان معرفی نماید و از طرف دیگر با طرح مکرر بحث ایران هسته ای در افکار عمومی جهان، ضمن ایجاد بدبینی نسبت به ایران، افکار عمومی را آماده فشارها و اقدامات خصمانه بعدی نماید.

البته این به این معنا نیست که توافقی صورت نخواهد پذیرفت و یا امکان توافق هسته ای وجود ندارد. چرا که طرف های مذاکره تا کنون هر چه از ایران دیده اند مبین صداقت و پایبندی ایران به تعهدات است.

آنچه از فرایند مذاکرات این روزها بدست می آید، حاکی از آن است که دو موضوع مهم «تحقیق و توسعه» و «مکانیسم رفع تحریم ها» جزء موارد اختلافی در مذاکرات است.

همچنین «موضوع داوری فرآیند انجام تعهدات و ضمانت اجرای آن» و «تعیین مکانیسم برگشت در صورت تخطی» از جمله موارد دیگری است که اخیراً در دستور کار مذاکرات قرار گرفته است.

آنچه واضح است اینکه مذاکرات همچنان ادامه دارد و  داوری در رابطه با نتیجه نهایی مذاکرات نیازمند زمان است، اما نکاتی در این بین وجود دارد که توجه به آنها خالی از لطف نیست:

اول آنکه اگر توافقی صورت گیرد و ما به حقوق مسلم خود (رفع تحریم های ظالمانه و بهره مندی از انرژی صلح آمیز هسته ای) که مدت ها بدون هیچ بهانه ای از ان محروم گشته ایم، دست یابیم، این چیزی از دشمنی آمریکا با ما نمی کاهد و همیشه باید مراقب حربه ها و اقدامات خصمانه آنها باشیم؛ چرا که مذاکرات فعلی مذاکره بر سر حقی است که  مدت ها به دلیل زورگویی و بی منطق گویی آمریکایی ها از آن محروم گشته ایم. پس هیچ تضمینی وجود ندارد که بعد از این نیز آنها بدون هیچ دلیل و منطقی، حتی ضعیف اقدام خصمانه انجام ندهند و ملتی با منطق و عدالتخواه را از حقوق خود محروم ننمایند.

دوم آنکه اگر توافقی صورت نپذیرد، ضمن آنکه حسن نیت خود را به جهانیان نشان داده ایم، بار دیگر  روشن خواهد شد که موضوع دشمنی و اختلاف با ایران موضوع هسته ای نیست، این دشمنی ریشه در مسائل و موضوعات دیگری دارد که کانون آن را باید در شعار مردمی ملت ایران، یعنی همان “استقلال،آزادی و جمهوری اسلامی” دنبال کرد.

سوم آنکه وقتی دشمن از تحریم به عنوان مهمترین دست آویز و حربه خود برای اعمال فشار و تحمیل خواسته های غیر منطقی استفاده می کند بر ماست که راهکار اساسی مقابله را که همان اقتصاد مقاومتی است دنبال نماییم و از فرصت مذاکرات برای دست یابی به این مهم بهره برداری کافی را داشته باشیم.

چهارم آنکه اگر غربی ها راه مذاکره را انتخاب کردند، این به دلیل مهربانی آنها نیست بلکه برای آنها راهی غیر از مذاکره وجود نداشت و آنها تمام راه های ممکن را با شکست تجربه کرده بودند و یا مشخص بود که به شکست می انجامد.

پنجم آنکه نامه ۴۷ سناتور آمریکایی در جریان دور حساس مذاکرات ضمن اینکه از یک اختلاف  شدید درونی در آمریکا بین اعضای کنگره و مقامات دولتی و نمایندگان آنها در مذاکرات حکایت داشت، نشان داد که آنها در مورد تعهدات و توافقات خود با سایر کشورها به هیچ اخلاق و اصولی پایبند نیستند و این از حربه هایی است که آنها در موقع لازم از آن استفاده خواهند کرد. اما یک سوال اساسی مطرح است و آن اینکه اگر نمایندگان شما اختیار ندارد چرا پای میز مذاکره می آیند و اگر اختیار تام و کامل دارد معنای این نامه چیست؟

ششم آنکه آنچه از نمایندگان دلسوز و بصیر ایران در مذاکرات به منظور اقدام برای توافق نهایی انتظار است اینکه یک توازن منطقی بین تعهدات طرف مقابل و تعهدات ایران  برقرار باشد. به این معنا که نکند ما اقدامات عملی و گام های عملی توافق را آغاز کنیم و اقدام عملی طرف مقابل موکول شود به نظارت و ارزیابی های فرآیندی و فرساایشی پس از گذشت سال و ماه.