صبح اردستان

در روزهای گذشته مجلس شورای اسلامی درگیر بررسی صلاحیت وزرای پیشنهادی دولت یازدهم بود و پس از فراز و فرودهای خاص خود، و با نتیجه ای که شاهد بودیم به پایان رسید. یکی از نکات خاص جلسات این دوره، پخش مستقیم تمامی جلسات از شبکه خبر و درنتیجه چند برابر شدن مخاطبین جلسات نسبت به قبل بود.

این پوشش تصویری و پخش زنده، باعث شد بار دیگر موارد و نکاتی از جمله کیفیت جلسات مجلس، ترکیب آن، عملکرد نمایندگان، بعضی مناسبات بین ایشان و … به چشم همگان، خصوصا عموم مردم که چندان آشنا با فضای مجلس نیستند، بیاید. و تحلیل برخی اتفاقات تلخی که در کارنامه مجالس و مجلسیان دیده می شود، آسان تر گردد.

حُسن دیگر این رویداد، فراگیر شدن مطالبه رفع ایرادات متعددی است که گریبان گیر این قوه ی مهم کشور است؛ به گونه ای که در شبکه های مختلف اجتماعی و بین مردم کوچه و بازار می توان بررسی این موضوعات را شاهد بود؛ خصوصا در قالب های طنزآمیز! و البته واضح است که رفع این ایرادات تنها در صورتی امکان پذیر است که فضای نقد و مطالبه پدید آمده تا زمان انتخابات بعدی مجلس پیگیری شود و نخبگان به جنبه های مختلف موضوع بپردازند تا سطح انتخاب های مردم هرچه بالاتر رود.

شاید این اولین تذکر و البته کلی ترین و مهم ترین تذکری است که باید از مشاهده ی این حاشیه های مهم تر از متن بگیریم. اما در این بین، این نوشتار قصد دارد به نکته ای بپردازد که محدود به مجلس شورای اسلامی نیست و باید به عنوان یک اصل و یک روحیه در بین ملت و سیاسیون جاری باشد؛ که متاسفانه بی خردی و بی تقوایی باعث شده بسیاری از سیاسیون از آن غافل باشند و یا این اصل را به پای منافع خود قربانی کنند. و آن اصل، وحدت ملی و انسجام اسلامی است.

طی جلسات اخیر مجلس شاهد بودیم که کوچکترین اشاره به قومیت، زبان یا منطقه ای خاص از کشور، به سرعت باعث واکنش احساسی و پرشور نمایندگان مربوط به آن اقلیم شد و حتی نمایندگانی از یک حوزه را به حمایت همدیگر یا تقابل با یکدیگر کشاند. و به عنوان مثال صحبت «بزرگواری»، یکی از نمایندگان لرتبار مجلس در روز اول تا روز آخر نیز با عکس العمل هایی در طی نطق ها روبرو شد و یا برخورد نمایندگان با «قاضی پور»، حمایت قاطع یکی دیگر از آذری های مجلس را در پی داشت.

این موضوع در دوران تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری وضع حادتری به خود می گیرد. زمانی که نامزدهای کم اقبال در بی خردی و بی تقوایی تمام، سراغ گسل های قومیتی، طایفه ای و مذهبی می روند و با تحریک این گسل ها سعی می کنند کمبود خود را جبران کنند؛ فارغ از این که منافع بلند مدت و تمامیت و یکپارچگی ملی و اسلامی، که اصلی ترین مؤلفه قدرت نظام و کشور است نباید فدای ملاحظات کوتاه مدت شخصی و حزبی شود.

در دوره هایی مثل ۸۴ و ۸۸ این رفتار به طرز مشهودی مختص در نامزدهای طیف اصلاح طلب بود و در انتخابات اخیر محسن رضایی سعی داشت ایشان را روسفید کند! به طوری که در حاشیه مطرح کردن چندین باره ایده ایجاد معاونت اقوام رضایی، حداد عادل به واکنش پرسید که در تبلیغات و برنامه های شما، جایی هم برای قوم فارس وجود دارد؟!

« اتحاد ملی و انسجام اسلامی»، اصل بسیار مهمی که شاید بتوان گفت انگشت شمارند بزرگان و نخبگانی که به آن اهتمام دارند؛ و طبق معمول رهبر معظم انقلاب، مظلومانه و داهیانه در صدر این لیست قرار می گیرد. اهمیت موضوع به قدری است که ایشان سال ۸۶ را به این نام معرفی کردند و خواستند که مجموعه ی کشور، در این راستا حرکت کنند.

به همین دلیل، وقتی که اندیشمندی بزرگ و رهبری فرزانه دغدغه مند این موضوع بوده و آن را بسط داده، نگارنده درباره این موضوع به بحث بیشتر نمی پردازد و شما را به مطالعه گزیده سخنان حضرت ایشان در باب « اتحاد ملی و انسجام اسلامی » و «بیانات در دیدار اقشار مختلف مردم» توصیه می کند.